Zasadą w postępowaniu cywilnym jest możliwość posługiwania się wszelkimi możliwymi środkami dowodowymi w celu udowodnienia zasadności formułowanych roszczeń, lub w celu obrony przed żądaniami strony przeciwnej. W praktyce kontrowersje budzi posługiwanie się nagraniami dokonywanymi bez wiedzy uczestnika rozmowy. Ze stanowiska formułowanego również przez Sąd Najwyższy wynika, że dowód z tego typu nagrań jest dopuszczalny, a jego walor winien być oceniany według tych samych kryteriów co pozostałe zgromadzone w sprawie dowody (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2003 r. w sprawie IV CKN 94/01). Problem znalazł oddźwięk w orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2014 r. w sprawie IV CSK 257/13. Sąd Apelacyjny orzekający w drugiej instancji w przedmiotowej sprawie odniósł się do prezentowanych w doktrynie poglądów i wskazał, że za dowody nielegalne ? a w konsekwencji niedopuszczalne ? nie mogą być uznane dowody w postaci nagrań dokonanych przez osoby występujące w charakterze stron, ponieważ będąc uczestnikami procesu nie naruszają przepisów chroniących swobodę komunikowania się wyrażoną w art. 49 Konstytucji RP, a brak bezprawności naruszenia innych dóbr osobistych wynika z realizacji prawa do sądu. O ile Sąd Najwyższy, ze względów proceduralnych, nie odniósł się wprost do kwestii dopuszczalności tego typu dowodu, to przyjął za prawidłowe ustalenie Sądu Apelacyjnego dokonane m.in. w oparciu o nagrania rozmowy prowadzonej przez strony. Aktualne orzecznictwo wskazuje na odejście od wcześniejszych poglądów, zgodnie z którymi ?podstępne nagranie prywatnej rozmowy godzi w konstytucyjną zasadę swobody i ochrony komunikowania się (art. 49 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej)?. [Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 10 stycznia 2008 r. I ACa 1057/2007]. Z treści uzasadnienia wyroku wynika, że ?za niedopuszczalne należy uznać wykorzystywanie w postępowaniu cywilnym dowodów uzyskanych w sposób sprzeczny z prawem do integralności fizycznej i psychicznej człowieka (art. 40, art. 41 Konstytucji RP, art. 3, art. 5 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 listopada 1950 r. - Dz. U. 1993 r. Nr 61 poz. 284).?

Aktualnie, gdy również posiedzenia sądu są utrwalane w postaci zapisu dźwięku i obrazu należy spodziewać się liberalizacji poglądów w zakresie posługiwania się dokonanymi w różnych okolicznościach nagraniami i w konsekwencji uważać co, do kogo i kiedy się mówi.